Πόσους ανθρώπους γνωρίζεις στον κύκλο σου που να είναι δυστυχισμένοι με τη ζωή που ζουν; Που να μην έχουν κάποιο σκοπό, κάποιο σχέδιο, κάποια πραγματική χαρά στη ζωή τους, θεωρώντας την κάθε μέρα τους μία επαναλαμβανόμενη βασανιστική ιστορία;
Αυτοί οι άνθρωποι, συχνά, δεν δίνουν προσοχή στο ότι είναι δυστυχισμένοι και ποτέ δεν εξετάζουν τον τρόπο σκέψης και τις επιλογές που τους οδήγησαν στο σημείο αυτό. Αν το έκαναν, θα μπορούσαν να αντιστρέψουν αυτή τη δυστυχία που βιώνουν σε μια γεμάτη από όμορφα συναισθήματα ζωή. Σε μια ζωή με νόημα.
Περιορισμένες πεποιθήσεις
Το προτέρημα της ανθρώπινης φύσης είναι ότι είμαστε εξοπλισμένοι με ένα μυαλό που μπορεί να σκεφτεί και να δημιουργήσει τα πάντα.
Το ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης είναι ότι πολλές φορές επιλέγουμε να μην αξιοποιούμε στο έπακρο τις δυνατότητες μας, με αποτέλεσμα να ζούμε περιορισμένα.
Για οτιδήποτε έχει να κάνει με το εξωτερικό περιβάλλον μας, «έξω από τον εαυτό μας», γνωρίζουμε επακριβώς τη λειτουργία του ή, αν όχι, δείχνουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να τη μάθουμε και να την τελειοποιήσουμε.
Για οτιδήποτε έχει να κάνει με τον εσωτερικό κόσμο μας, «μέσα στον εαυτό μας», δεν εντρυφούμε, αλλά περισσότερο εικάζουμε και μένουμε σ’ αυτά που, επιφανειακά, θεωρήσαμε.
Η επιφανειακή εξέταση προσφέρει επιφανειακές κρίσεις. Οι επιφανειακές κρίσεις οδηγούν σε επιφανειακά συμπεράσματα. Και τα επιφανειακά συμπεράσματα γίνονται πεποιθήσεις, συχνά περιορισμένες, διότι δεν έχουμε ξεκάθαρη γνώση και εικόνα των πραγμάτων.
Γνωρίζουμε άριστα πώς να χρησιμοποιούμε ένα κινητό ή με ποιο σύστημα θα παίξει η ομάδα μας ή ποια ρούχα θα φορεθούν την άνοιξη παρά το τι μας κάνει πραγματικά χαρούμενους ή τι αξίζει στη ζωή μας ή γιατί μπορεί να ξυπνάμε απογοητευμένοι.
Καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη, γεμάτη πόνο, στεναχώρια και μιζέρια. Ότι «έτσι είναι και δεν αλλάζει». Ότι «δεν είμαι αρκετά έξυπνος, ελκυστικός, άξιος» Ότι «φταίει η τύχη» ή «οι περιστάσεις της ζωής μας». Ότι «την μοίρα μας την ξέρουμε…», «το σύστημα φταίει για όλα», «ποτέ δε θα διαλέξουν εμένα», «αυτά δεν είναι για μας» ή «τι καλά που ήταν παλιότερα».
Με τόσο αποθαρρυντικές σκέψεις και πεποιθήσεις πως μπορεί ένα άτομο να προοδεύσει στη ζωή του;
Αυτό που είμαστε σήμερα και ο τρόπος που λειτουργούμε στη ζωή είναι μια εξωτερική εκδήλωση του τι πιστεύουμε εσωτερικά για μας. Μια απεικόνιση των πεποιθήσεων που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα είναι μια πιστή αντιγραφή, μια αναπαραγωγή αυτών που υποσυνείδητα πιστεύουμε για τον εαυτό μας, τη ζωή και το μέλλον μας.
Αυτά που πιστεύουμε έχουν διαμορφώσει ένα σύστημα πεποιθήσεων, βάσει του οποίου ενεργούμε. Είναι κάτι σαν μια αόρατη δύναμη που καθορίζει τη συμπεριφορά μας.
Το σύστημα πεποιθήσεων είναι ένα σύμπλεγμα σκέψεων και απόψεων μας, που προέρχονται κυρίως από προηγούμενες εμπειρίες μας, τραυματικές ή ευχάριστες, βάσει των οποίων έχουμε χαρακτηρίσει τι είναι καλό και τι κακό, σωστό ή λάθος, εφικτό ή ανέφικτο.
Oι πεποιθήσεις, μαζί με την προσωπικότητα και τις συνήθειές μας επηρεάζουν τις αποφάσεις που παίρνουμε, τις πράξεις που κάνουμε ή, ακόμα, και τον τρόπο επικοινωνίας μας με τους υπόλοιπους.
«Οι πεποιθήσεις διαμορφώνουν τη ζωή σου»
Anthony Robbins
Ουσιαστικά, επηρεάζουν τη ζωή μας και την αντίληψη που έχουμε για μας και τον κόσμο.
Αποτελούν μια δύναμη δημιουργίας ή καταστροφής, καθώς ως άνθρωποι έχουμε την εκπληκτική ικανότητα να δημιουργούμε ουσία και να δίνουμε νόημα σε όλες τις εμπειρίες μας.
Αν π.χ. κάποιος βιώνει μια οικονομική δυσπραγία, οι πεποιθήσεις του είναι αυτές που θα τον οδηγήσουν στην προσπάθεια για την ανάκαμψη των οικονομικών του ή στην οικονομική καταστροφή του.
Ο δρόμος για την προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη μας ξεκινάει με την αλλαγή των πεποιθήσεων
Όταν το κινητό μας «κολλήσει», γνωρίζουμε πώς να κάνουμε επανεκκίνηση.
Όταν το μυαλό μας «κολλήσει», γνωρίζουμε πώς να κάνουμε επανεκκίνηση;
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε για να επαναπρογραμματίσουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε είναι να έχουμε επίγνωση των σκέψεών μας.
Να γνωρίζουμε τι σκεφτόμαστε, γιατί το σκεφτόμαστε, αν ισχύει κι αν βοηθάει στην ανάπτυξή μας η υιοθεσία μιας τέτοιας σκέψης. Ν’ αναγνωρίσουμε, γιατί έχουμε μια συγκεκριμένη πεποίθηση και, αν αυτή μας ωφελεί. Αν είναι αρνητική και βλάπτει την προσωπικότητα και τους στόχους μας, απλώς, την αντικαθιστούμε με μια θετική.
Είναι διαφορετικό να είσαι δυσαρεστημένος με μια κατάσταση κι, αφού το αντιληφθείς, να προσπαθείς να το αλλάξεις και διαφορετικό να μην κάνεις τίποτα.
Στη μια περίπτωση αποκτάς τον έλεγχο της ζωής σου, ενεργοποιείσαι και με την προσπάθεια που καταβάλλεις «ανοίγονται» μπροστά σου όλα τα πιθανά ενδεχόμενα βελτίωσης της ζωής σου. Γίνεσαι ανώτερος των περιστάσεων. Προοδεύεις.
Στην άλλη περίπτωση, βολεύεσαι παθητικά σε μια κατάσταση απραξίας που σε ωθεί να κάνεις τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις, δημιουργώντας πεποιθήσεις που σε περιορίζουν να δεις την κατάσταση από ένα ανώτερο επίπεδο. Συμβιβάζεσαι με τις περιστάσεις. Βαλτώνεις.
Το δεύτερο είναι να χωρίσουμε τις σκέψεις σε θετικές και αρνητικές ή υποστηρικτικές και αποθαρρυντικές ή μεγάλες και μικρές, ανάλογα με τον αν μας βοηθούν να πετύχουμε το σκοπό μας ή μας απομακρύνουν από αυτόν.
Προσωπικά, μετά από κάθε σκέψη, συνειδητά, αναρωτιέμαι: «Αυτή η σκέψη με μεγαλώνει ή με μικραίνει ως άνθρωπο;» και, αναλόγως, την επεξεργάζομαι προς όφελός μου ή την απορρίπτω.
Οι θετικές δηλώσεις δημιουργούν θετικές πεποιθήσεις.
Μια σκέψη του τύπου: «Διαβάζω για τις εξετάσεις, αλλά πάλι θα μπουν δύσκολα θέματα που δεν θα γράψει κανείς καλά» αντιλαμβανόμαστε ότι δεν βοηθάει κάποιον ούτε να είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του ούτε να πετύχει. Επιπλέον, υποσυνείδητα, το άτομο αφήνεται να στηριχτεί σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως η τύχη.
Αντιθέτως, μια σκέψη όπως: «Διαβάζω για τις εξετάσεις, γιατί αυτή τη στιγμή αυτό είναι που έχει σημασία για μένα. Δίνω τον καλύτερο εαυτό στην προετοιμασία μου και αναμένω τα καλύτερα» λειτουργεί πλήρως υποστηρικτικά προς το άτομο που την αναπαράγει. Υποσυνείδητα, το άτομο πιστεύει στον εαυτό του, καθώς υιοθετεί μια θετική προς την εξέλιξή του δήλωση.
Οι θετικές δηλώσεις μπορούν να αποδειχθούν βάλσαμο για τη δημιουργία μιας υγιούς προσωπικότητας και μιας ευτυχισμένης ζωής. Μερικές από αυτές είναι οι εξής: «Είμαι ανώτερος των περιστάσεων που αντιμετωπίζω», «Μπορώ ν’ αποφασίσω πως θα νιώθω κάθε στιγμή», «Μπορώ να καταφέρω τα πάντα», «Με την ευγένεια πάντα κερδίζω», «Έχω τόσα να προσφέρω», «Τα καλύτερα έρχονται για μένα», «Όλα γίνονται, όχι μόνο για καλό, αλλά για το καλύτερο απ’ όλα τα καλά».
Το τρίτο και τελευταίο βήμα προς την αλλαγή πεποιθήσεων είναι η Υπομονή.
Ζούμε σε μια εποχή που η Υπομονή έχει «εξατμιστεί». Όλοι, θέλουν τα πάντα τώρα, άμεσα και σίγουρα. Λίγοι από αυτούς που πραγματοποιούν αλλαγές, έχουν εξοπλιστεί με την Υπομονή που απαιτείται για να δουν τα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών να συμβαίνουν.
Σαν σκέψη, μια απόφαση μπορεί να παρθεί στιγμιαία. Επίσης, σαν σκέψη, μια πεποίθηση μπορεί να μεταλλαχθεί στιγμιαία μέσω μιας σειράς θετικών δηλώσεων από αποθαρρυντική σε υποστηρικτική.
Ωστόσο, ο παλιός εαυτός μας και η κοινωνία θα προσπαθήσουν να επανεξουσιάσουν τις σκέψεις μας και να μας οριοθετήσουν στο παλιό, γνώριμο, οικείο και δίχως πόνο πλαίσιο που ζούσαμε, δρούσαμε και σκεφτόμασταν.
Χρειάζεται, λοιπόν, να βρισκόμαστε σε διαρκή εξέταση των όσων πιστεύουμε και αρκετή Υπομονή για να δούμε τα αποτελέσματα που θα έχει στη ζωή μας η επίδραση των θετικών πεποιθήσεων.
Τέλος, ένα μικρό παράδειγμα περιορισμένων πεποιθήσεων είναι αυτό του ελέφαντα.
Όταν ένας μικρός ελέφαντας εκπαιδεύεται, του δένουν το πόδι μ’ ένα σκοινί από έναν στύλο που είναι στερεωμένος στο έδαφος, για να τον κρατήσουν περιορισμένο. Παρά τις προσπάθειές του, ο ελέφαντας δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και μαθαίνει ότι πρέπει να παραμείνει στην οριοθετημένη περιοχή.
Καθώς η πεποίθηση αυτή έχει ριζώσει τόσο πολύ μέσα του, ακόμα και όταν μεγαλώσει, ο ελέφαντας δεν προσπαθεί καν να σπάσει το σκοινί, γιατί έχει μάθει να ζει περιορισμένος.
Είναι καλό να σκεφτούμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι ελέφαντες.
Μπορούμε να απελευθερωθούμε από τους περιορισμούς που οι ίδιοι έχουμε θέσει στους εαυτούς μας.
Αρκεί να το θελήσουμε.
Ενισχυτικά άρθρα:
Ζώνη Άνεσης: Μήπως να επεκτείνεις τα όρια σου;
Φόβος: Μήπως σε κρατάει «μικρό»;