Όλοι μας έχουμε ακούσει τις φράσεις: «Το άξιζε» ή «Δεν το άξιζε».
Για παράδειγμα, ο -Α- άξιζε να πετύχει στις εξετάσεις, να κερδίσει το βραβείο ή να πάρει τη δουλειά και αντιστοίχως, ο -Β- δεν άξιζε τέτοια τύχη, δεν άξιζε την απόλυση ή δεν άξιζε τέτοια σύντροφο.
Κατά έναν περίεργο τρόπο έχουμε συνηθίσει σ’ έναν μεταγενέστερο τρόπο εκτίμησης της αξίας μας. Συνήθως, κρίνουμε την αξία, μεταγενέστερα του γεγονότος. Σπανιότερα δε, συμβαίνει ν’ αποτιμούμε την αξία μας επί του παρόντος, δηλαδή παράλληλα με τη στιγμή ή την περίοδο που συμβαίνει ένα γεγονός.
Ωστόσο, έχετε σκεφτεί ποτέ πόση σημασία έχει να εκτιμούμε την αξία μας προγενέστερα μια κατάστασης; Πόσο πιστεύεις ότι αξίζεις ως εαυτός, πριν μπεις σε οποιαδήποτε διαδικασία να δοκιμαστείς για να εξακριβώσεις αν αξίζεις ή όχι; Γνωρίζεις την πραγματική αξία του εαυτού σου; Πόσο αξίζεις να ζήσεις κάτι στο μέλλον;
Στη ζωή δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε,
αλλά αυτό που αξίζουμε να πάρουμε.
Και αυτό που αξίζουμε, αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε.
Αξίζω σημαίνει πως έχω θετικές ιδιότητες, πως έχω γνώσεις, πως έχω προτερήματα. Αξίζω σημαίνει πως έχω προσόντα για τα οποία διακρίνομαι και χαίρω της εκτίμησης των άλλων. Όμως πάνω απ’ όλα, αξίζω σημαίνει ότι αναγνωρίζω και υποστηρίζω, πριν από οποιοδήποτε άλλον, ότι έχω αξία ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα.
Το θέμα της Αυταξίας, της αξίας του εαυτού μας, είναι πολύ ιδιαίτερο και αγγίζει πολλές φορές πτυχές του χαρακτήρα και της ζωής μας που μπορεί ηθελημένα να αφήναμε ανεπηρέαστες.
Ίσως, το ότι δεν μάθαμε ν’ αναφερόμαστε στην έννοια του «ΑΞΙΖΩ» αναφορικά με το μέλλον να οφείλεται στον τρόπο που μεγαλώσαμε και σε όσα μας «πέρασαν» οι γονείς μας.
Όμως, μετά από κάποια ηλικία αντιλαμβανόμαστε πως το να είμαστε σε θέση να ξυπνάμε και να λέμε: «Αξίζω μια καλύτερη δουλειά», «Αξίζω μια καλύτερη σχέση», «Αξίζω ένα καλύτερο σπίτι», «Αξίζω καλύτερη αντιμετώπιση», «Αξίζω να ζήσω μια όμορφη μέρα», «Αξίζω το σεβασμό», «Αξίζω να περάσω τις εξετάσεις», «Αξίζω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα», «Αξίζω τα καλύτερα», «Αξίζω να…» με το νου μας καρφωμένο σ’ ένα καλύτερο για μας μέλλον, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη.
Τίποτα δεν μπορείς να απολαύσεις στη ζωή, αν πρώτα δεν έχεις την επίγνωση ότι το αξίζεις!
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν κάτι που δεν έχει αξία. Μιλάμε και φερόμαστε στον εαυτό μας με τρόπο που δεν του αξίζει. Είναι στιγμές που βρίζουμε αισχρά τον εαυτό μας· σε κάποια ατυχία, σε κάποιο πρόβλημα, σε κάποια απόρριψη ή αρνητική κατάσταση. Και μάλιστα βρίζουμε τον εαυτό μας με τρόπο και ύφος που ποτέ δε θα βρίζαμε άλλο πρόσωπο.
Έχεις πει ποτέ κατάμουτρα σε κάποιον ότι είναι «τόσο ηλίθιος», με τέτοιο πάθος και οργή, όπως π.χ. το λες και ξαναλές στον εαυτό σου;
Η αξία μας δε θα φτάσει ποτέ σε ανώτερο επίπεδο από την πεποίθηση που έχουμε σχηματίσει οι ίδιοι για την αξία μας.
Το να γίνει κάποιος άξιος άνθρωπος είναι μια διαδικασία εξάσκησης και όχι εκ γενετής χαρακτηριστικό. Οφείλουμε να προσέχουμε πολύ τον εαυτό μας. Πιο πολύ απ’ όσο έχουμε συνηθίσει, ακόμα κι ας θεωρηθούμε ελαφρώς εγωιστές. Όχι να γίνουμε σφετεριστές ούτε εγωπαθείς, αλλά να θρέψουμε μια υγιή αγάπη, ένα ενδιαφέρον και μια φροντίδα του εαυτού μας αναφορικά με όσα σκεφτόμαστε για μας, για όσα λέμε για μας και για όσα κάνουμε.
Το θέμα της Αυταξίας μας πρέπει να «δουλευτεί» από εμάς τους ίδιους περισσότερο από το θέμα των επιθυμιών μας, το θέμα των οικονομικών μας, το θέμα των επαγγελματικών μας, το θέμα των συναισθηματικών μας και εν γένει περισσότερο από κάθε άλλο θέμα που μας απασχολεί.
Κι αυτό, γιατί το να προσδιορίσουμε την αξία μας πριν απ’ όλα αυτά, «ανοίγει» το δρόμο προς την απόκτησή τους. Σε αντίθετη περίπτωση, καταλήγουμε να τοποθετούμε ημερομηνία έναρξης στην αξίας μας, γεγονός που είναι ιδιαίτερα εμφανές στις νεότερες ηλικίες.
Τότε είναι που ξεκινούν οι σκέψεις: «Θα αξίζω μόνο αν…», «Θα αξίζω μόνο όταν…», «Θα αξίζω μόνο όσο έχω…» ή «Άξιζα τότε που ήμουν…»
Πόσες τέτοιες περιοριστικές φράσεις έχουμε πει και ακούσει;
«Θα αξίζω μόνο όταν βγάλω λεφτά», «Θα αξίζω μόνο όταν χάσω κιλά», «Θα αξίζω μόνο αν πάρω εκείνο το ρούχο», «Θα αξίζω μόνο όταν βρω ταίρι», «Θα αξίζω όταν όλοι στη δουλειά με αναγνωρίσουν», «Θα αξίζω μόνο αν οι γονείς μου με αποδέχονται», «Θα αξίζω μόνο όταν οι φίλοι μου με υπολογίζουν», «Θα αξίζω μόνο όσο είμαι Διευθυντής», «Θα αξίζω όταν αποκτήσω το πτυχίο», «Θα αξίζω μόνο αν τα παιδιά μου γίνουν επιτυχημένα», «Θα αξίζω μόνο αν μπορέσω να καταφέρω τα πάντα»
Αν η αξία σου μπορούσε να παρομοιαστεί με μπάλα, αυτές οι φράσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να την ξεφουσκώνουν και να την αχρηστεύουν.
Φράσεις «γεμάτες» με έλλειψη, απελπισία, ανάγκη, περιορισμούς, επαιτεία. Σε κάποιο στάδιο της ζωής μας, δεν έχουμε όλοι ζητιανέψει λίγη αξία; Σε έναν άνθρωπο; Σε μια εργασία; Σ’ έναν προϊστάμενο; Σε μια σχέση;
Μόνο που η ευτυχία, η επιτυχία, η αφθονία, η χαρά μεσ’ τη ζωή μας δεν έρχεται όταν απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας και γινόμαστε «επαίτες» της αξίας, αλλά όταν γνωρίζουμε την αξία μας και γινόμαστε «διεκδικητές» της ουσίας.
Για να βιώσεις στη ζωή αυτά που θα σε γεμίσουν σαν άνθρωπο, θα πρέπει να κάνεις μια «βουτιά» στον εαυτό σου και ν’ αναγνωρίσεις την αξία σου, ν’ αναγνωρίσεις αυτά που πιστεύεις εσύ για σένα και όχι όσα σου επιβάλλουν άλλοι και, έπειτα, να καλλιεργείς καθημερινά αυτό το αίσθημα ότι αξίζεις να ζήσεις τα πάντα.
«Μη δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να «χωρέσει» σε μια μικρή ζωή.
Δεν μπορείς να «χωρέσεις» ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ σε μα μικρή ζωή.»
Les Brown
Οι πτυχές της ζωής σου είναι τόσο πολλές που δεν μπορείς να λες ότι δεν αξίζεις. Απαγορεύεται! Είσαι γιος ή κόρη. Είσαι πατέρας ή μητέρα. Είσαι αδερφός. Είσαι σύντροφος ή σύζυγος. Είσαι φίλος. Είσαι η εργασία σου. Είσαι οι γνώσεις σου. Είσαι η επιχείρησή σου και το νοικοκυριό σου. Είσαι το χόμπι σου. Είσαι η αλήθεια σου. Είσαι οι ιδέες σου. Είσαι το όραμά σου. Είσαι η βοήθεια που δέχτηκες και έδωσες. Είσαι η νοοτροπία σου. Είσαι οι εμπειρίες σου. Είσαι τα ταξίδια σου.
Είσαι τα πιστεύω σου.
Και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς ν’ αφήσεις τα δικά σου πιστεύω να σαπίζουν, να καταπατούνται, να χάνονται.
Να θεωρούνται ότι δεν αξίζουν.
Το μονοπάτι για την ανακάλυψη της αξίας μας πρέπει να «ανοιχτεί» και να διαβεί από εμάς τους ίδιους. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει σε μας την αξία μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι.
Αν έχεις μάθει να ορίζεις την αξία σου σύμφωνα με τις γνώμες και τις πράξεις των άλλων, τότε θα πρέπει να κάνεις ένα βήμα «πίσω» και να επαναπροσδιορίσεις την αξία σου χωρίς όλα αυτά.
Και αυτό γίνεται με μια συνειδητή προσπάθεια αναγνώρισης και αποδοχής του εαυτού μας ως σπουδαίο, μα ατελή, λόγω ανθρώπινης φύσης. Με τίποτα, όμως, ανεπαρκή ή ανάξιο.
Πάντοτε θα αξίζουμε όσο έχουμε φροντίσει να πείσουμε το μυαλό μας ότι αξίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τα βιώματά μας, τα όνειρά μας και τον τρόπο σκέψης μας, οπότε εμείς καθορίσουμε την αξία μας.
Αν αφήσουμε άλλους να καθορίσουν την αξία μας, το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα υποτιμημένο.
Και η δική σου ζωή δε χωράει τίποτα υποτιμημένο…
Γιατί αξίζει…
Σωστά;
Ενισχυτικά άρθρα: