Έχετε αντιληφθεί ότι, αυτά που επαναλαμβανόμενα αναφέρουμε για τον εαυτό και τη ζωή μας, τείνουν να γίνονται πραγματικότητα;
Βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, κατά κύριο λόγο για όσα πιστεύουμε και λέμε για τον εαυτό μας. Οι πεποιθήσεις που έχουμε σε συνδυασμό με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, αναμειγνύονται και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα που βιώνουμε.
Οι λέξεις είναι σαν τους σπόρους.
Αυτά που λέμε για τη ζωή μας είναι αυτά που θα βιώσουμε. Όταν αναφέρουμε αυτό που σκεφτόμαστε, είναι σαν να δίνουμε «ζωή» σε αυτό για το οποίο μιλάμε. Όσο συνεχίζουμε να μιλάμε γι’ αυτό, τόσο συνεχίζουμε να το «προσκαλούμε» στην πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι πως είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε αποτελούν προφητείες για τη ζωή και το μέλλον μας.
Κι αυτό είναι υπέροχο, όταν κάποιος λέει στον εαυτό του ότι είναι υγιής, ότι νιώθει ευγνώμων, ότι είναι δυνατός κι ότι μπορεί να πετύχει τους στόχους του. Με αυτόν τον τρόπο προφητεύει το μέλλον του με νέα επίπεδα αισιοδοξίας και επιτυχίας.
Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τις προβλέψεις τους με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Όλοι έχουμε παρατηρήσει παραδείγματα ανθρώπων που με όσα πιστεύουν και λένε για τον εαυτό και τη ζωή τους, προφητεύουν αρνητικά το μέλλον τους.
Ένα άτομο που συνεχώς λέει: «Κάθε καλοκαίρι αρρωσταίνω» είναι το ίδιο άτομο που αρρωσταίνει τα καλοκαίρια.
Ένα άλλο άτομο που διαρκώς αναφέρει: «Η οικονομία είναι χάλια, δεν υπάρχει δουλειά για μένα» είναι το ίδιο άτομο που στο τέλος κάθε ημέρας βρίσκεται στην ίδια κατάσταση οικονομικής και επαγγελματικής αδυναμίας που περιγράφει.
Ένα παιδί που έχει πειστεί ότι «στις Πανελλήνιες εξετάσεις τίθενται τα πιο δύσκολα θέματα» και επανειλημμένα αναμεταδίδει αυτή τη σκέψη στον εαυτό του και στις συνομιλίες του, είναι το ίδιο άτομο που δεν θα έχει επιτυχία στις εξετάσεις.
Μια γυναίκα που ενδόμυχα πιστεύει και διατυμπανίζει ότι «όλοι οι άνδρες είναι ίδιοι», είναι η ίδια γυναίκα που θα κάνει σχέσεις με συντρόφους που έχουν τα χαρακτηριστικά που ενισχύουν αυτά που μέσα της πιστεύει. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για έναν άνδρα αντίστροφα.
Τα παραπάνω παραδείγματα φανερώνουν την επίδραση που έχουν οι πεποιθήσεις και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς μας. Αυτό που κάνουμε είναι να αυτοεκπληρώνουμε την προφητεία μας. Δηλαδή, μέσω της συμπεριφοράς και των πεποιθήσεών μας, υποβοηθούμε να γίνει πραγματικότητα μια πρόβλεψή μας.
Με απλά λόγια, αυτό που πιστεύουμε και αναφέρουμε, γίνεται πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει, διότι από τη στιγμή που έχουμε σχηματίσει μια πεποίθηση που υποστηρίζουμε, αυτόματα, είναι σαν να διατάζουμε το Νου μας να αναζητήσει στοιχεία που θα την επιβεβαιώσουν.
Ο Νους μας δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι καλό για μας και τι όχι· ποια πεποίθηση μας κάνει καλό και ποια μας περιορίζει. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να στρέφεται προς εκεί που του «δείχνουμε».
Όταν υποστηρίζουμε και επαναλαμβάνουμε μια άποψη, είτε μέσα από την εσωτερική ομιλία με τον εαυτό μας είτε στις διάφορες συνομιλίες με άλλους, τότε αυτή η άποψη γίνεται πεποίθηση. Και όσο πιο πολύ την αναφέρουμε, αυτή καταγράφεται στον υποσυνείδητο Νου. Εκεί «διογκώνεται» και ισχυροποιείται, με αποτέλεσμα να τη θεωρούμε ως την «δική μας απόλυτη αλήθεια». Έπειτα, αυτή η «δική μας απόλυτη αλήθεια» μας οδηγεί σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, μέσω της οποίας τείνουμε να επιβεβαιώσουμε αυτά που πιστεύουμε.
Τι συμβαίνει, όμως, αν μια πρόβλεψή μας προέρχεται από μια λανθασμένη πεποίθησή μας;
Όταν, λοιπόν, υπάρχει ένας αθλητής που υπενθυμίζει συνεχώς στον εαυτό του ότι όσο σκληρή προπόνηση κι αν κάνει στην προετοιμασία του, δεν θα μπορέσει ποτέ να διακριθεί δίχως τη χορήγηση αναβολικών φαρμάκων, πόσο τον βοηθάει αυτή η πεποίθηση να πετύχει διάκριση; Είναι πράγματι, όπως πιστεύει ότι είναι; Ή έχει σχηματίσει μια λανθασμένη πεποίθηση;
Όπως προείπαμε, οι λέξεις είναι σαν τους σπόρους. Όταν μιλάμε είναι σαν να «φυτεύουμε» σπόρους, τους οποίους όσο φροντίζουμε, τόσο θα γίνονται ώριμα φρούτα. Κάποια στιγμή, θα γευτούμε αυτά τα φρούτα.
Η πρόκληση ενός ανθρώπου είναι να «φυτέψει» τους κατάλληλους σπόρους στο μυαλό του!
Αν επιθυμούμε μήλα στη ζωή μας, θα πρέπει να φυτέψουμε τους κατάλληλους σπόρους που θα μας δώσουν τα μήλα που επιθυμούμε. Αυτό σημαίνει ότι θα φυτέψουμε σπόρους μηλιάς, κι όχι αχλαδιάς, λεμονιάς ή πορτοκαλιάς.
Ο Νόμος του «Ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις» δεν διέπει μόνο το φυσικό περιβάλλον, αλλά ενεργεί επακριβώς και στο πνευματικό επίπεδο. Δεν γίνεται να συμπεριφέρεται ή να μιλάει κάποιος με αρνητισμό και να περιμένει να ζήσει μια όμορφη και θετική ζωή. Δε μπορεί να μιλάει για ήττες και να περιμένει νίκες. Δε μπορεί να εστιάζει σε ελλείψεις και να αναμένει την αφθονία στη ζωή του.
Αν κάποιος υποστηρίζει για τον εαυτό του ότι δεν θα ζήσει ποτέ τη ζωή των ονείρων του, ότι δεν θα ξεφύγει ποτέ από μια κατάσταση που νιώθει «κολλημένος», ότι η τύχη δεν θα είναι ποτέ με το μέρος του, ότι ποτέ δεν θα αποπληρώσει το χρέος, ότι δεν θα καταφέρει να κάνει το ταξίδι που ονειρεύεται, ότι η υγεία του δεν μπορεί να καλυτερέψει, έχει δίκιο. Θα γίνει ακριβώς αυτό που λέει και αυτό που πιστεύει.
Όποιος έχει ένα «φτωχό» στόμα, θα ζήσει μια «φτωχή» ζωή
Joel Osteen
Η ζωή μας αλλάζει προς το καλύτερο, όταν «φυτεύουμε» καλύτερους σπόρους μέσα μας. Όταν σταματάμε να καταριόμαστε τη ζωή που ζούμε και ξεκινάμε να την ομορφαίνουμε.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε θετικές και υποστηρικτικές δηλώσεις για τον εαυτό μας, οι οποίες θα μας ενδυναμώνουν καθημερινά και θ’ αναφέρονται στην αφθονία, τη χαρά, την αισιοδοξία, την επιτυχία και την ανάπτυξη μας.
Αν αντικαταστήσουμε το «Δεν μπορώ να τα καταφέρω» με το «Δεσμεύομαι να κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω», το «Είμαι αποτυχημένος» με το «Απέτυχα τώρα, αλλά όταν επιτύχω θ’ αναφέρομαι σ’ αυτή την αποτυχία ως το μεγαλύτερο μάθημα μου», το «Οι καλύτερες μέρες μου ανήκουν στο παρελθόν» με το «Οι καλύτερες μέρες μου έρχονται», το «Μόνο οι άλλοι έχουν τύχη» με το «Είμαι ικανός να πετύχω περισσότερα, με τύχη ή χωρίς», το «Δεν έχω τίποτα» με το «Ζω μια ζωή αφθονίας», το «Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση» με το «Κάθε δυσκολία που μου συμβαίνει έρχεται για να περάσει και να με κάνει δυνατότερο, όχι για να μείνει».
Αποτελεί καθημερινή μας υποχρέωση να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πόσο σπουδαίοι είμαστε, πόσο ευγενικοί είμαστε, πόσο πετυχημένοι είμαστε, πόσο παραγωγικοί είμαστε, πόσο δυνατοί είμαστε, πόσο υγιείς είμαστε, πόσο γενναίοι είμαστε, πόσο έξυπνοι είμαστε, πόσο όμορφοι είμαστε, πόσο τυχεροί είμαστε, πόσο ευγνώμονες είμαστε, πόσο ικανοί είμαστε, πόσο ώριμοι είμαστε, πόσο αποφασισμένοι είμαστε.
Πως θα ήταν να δημιουργούσαμε ένα καλύτερο μέλλον για μας, απλώς με τη σκέψη και τις λέξεις μας;
Όσο αναπαράγουμε τις θετικές δηλώσεις στον εαυτό μας, αυτές σταδιακά θα γίνονται «κτήμα» μας. Θα περνούν στον υποσυνείδητο Νου και με την επανάληψη θα καταγράφονται μόνιμα εκεί ως νέες ιδέες και ως πεποιθήσεις.
Όταν σκεφτόμαστε ή λέμε κάτι, συγκεντρωμένα, για ένα χρονικό διάστημα, εν τέλει καταλήγουμε να το πιστεύουμε. Κι αυτό που πιστεύουμε μέσα μας, προσπαθούμε να το βρούμε στο εξωτερικό περιβάλλον και να επιβεβαιωθούμε.
Γι’ αυτό ας αναρωτηθούμε…
Πόσο καλύτερη ζωή θα ζούμε σε πέντε χρόνια, αν ξεκινήσουμε να προσθέτουμε αξία στη σκέψη και το λόγο μας από σήμερα;
Ενισχυτικά άρθρα: