Έχουμε μάθει να κάνουμε Υπομονή για καταστάσεις που ξέρουμε ότι αντέχουμε. Όταν είμαστε μικροί κάνουμε Υπομονή να μεγαλώσουμε, όταν μεγαλώνουμε κάνουμε Υπομονή να περάσει μια δύσκολη περίοδος. Το καλοκαίρι κάνουμε Υπομονή, γιατί έχει πολλή ζέστη, ενώ το χειμώνα κάνουμε Υπομονή να «περάσει» το κρύο.
Έχουμε εκπαιδευτεί και έχουμε συνηθίσει να κάνουμε Υπομονή σε καταστάσεις που αντέχουμε να περάσουμε. Γι’ αυτά που δεν αντέχουμε, δεν κάνουμε Υπομονή, απλώς τα προσπερνάμε ή τα παρατάμε.
Προτιμούμε να κάνουμε Υπομονή για να περάσει μια δύσκολη περίοδος που μας συμβαίνει, αλλά δεν κάνουμε την Υπομονή που απαιτείται για να πετύχουμε ένα στόχο.
Για όλα αυτά που επιθυμούμε, έχουμε διαμορφωθεί σε ιδιαίτερα ανυπόμονα άτομα. Στην εποχή μας σπανίζει το να κάνει κάποιος Υπομονή για να πετύχει. Να παραμείνει προσηλωμένος στο πρόγραμμα που ακολουθεί, στην προπόνηση που κάνει, στην εκπαίδευση που λαμβάνει ή στο χρονοδιάγραμμα που απαιτείται για να ολοκληρώσει μια εργασία…
Η κύρια αιτία που έχουμε εξελιχθεί σε πλάσματα δίχως Υπομονή είναι ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώσαμε. Στην εποχή του ’90 – ‘00 ένα παιδί μιας κλασικής μεσοαστικής οικογένειας όπως οι περισσότεροι από εμάς, είχε τα πάντα πριν τα ζητήσει ή λίγο αφότου τα ζητούσε.
Με τον τρόπο αυτό, άθελα και πάντοτε με τις καλύτερες προθέσεις, οι γονείς δημιούργησαν σε μας την ψευδαίσθηση πως οτιδήποτε θελήσουμε μπορούμε να το έχουμε, απλώς, επειδή, το ζητήσαμε. Χωρίς να περιμένουμε, χωρίς να μοχθήσουμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε, αν πραγματικά έχουμε ανάγκη αυτό που ζητάμε.
Σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, όλα φαίνονται να έχουν γίνει ευκολότερα σε σχέση με το παρελθόν, ενισχύοντας όλο και περισσότερο την γενικότερη αντίληψη της γενιάς μας: ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ-ΑΜΕΣΑ-ΤΩΡΑ.
Ωστόσο, μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμαστε πως για να συμβεί οτιδήποτε καλό στη ζωή μας, αυτό που χρειάζεται είναι μια γερή δόση Υπομονής.
Ένα από τα κύρια συστατικά της Επιτυχίας είναι η Υπομονή και συγκεκριμένα η Υπομονή στη διαδικασία που θα σε οδηγήσει στην Επιτυχία.
Ένας μαθητής που πετυχαίνει στις Πανελλήνιες εξετάσεις έχει υπομείνει για τουλάχιστον ένα έτος τη διαδικασία που απαιτείται για να είναι στο τέλος Επιτυχημένος.
Ένας αθλητής που πετυχαίνει μια σημαντική διάκριση έχει υπομείνει για χρόνια τα εξαντλητικά προγράμματα γυμναστικής που τον οδήγησαν εν τέλει στη διάκριση.
Ένας επιστήμονας που πετυχαίνει μια σπουδαία ανακάλυψη έχει υπομείνει για χρόνια τις ώρες εκπαίδευσης, μελέτης και πειραμάτων που απαιτούνταν για να φτάσει σε αυτή την ανακάλυψη.
Όσα παραδείγματα κι αν κοιτάξουμε, θα καταλάβουμε τον καίριο ρόλο που έχει η Υπομονή στη ζωή μας αναφορικά με τους στόχους μας.
Η Υπομονή και η Ανυπομονησία είναι κάτι που μας «βγαίνει» στην πορεία. Δε γεννιόμαστε υπομονετικοί ή ανυπόμονοι. Είναι κάτι που καλλιεργείται· όχι κάτι που είμαστε. Και έχοντας επίγνωση αυτού, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επιλέξουμε αν θα κάνουμε Υπομονή για κάτι που αξίζει ή αν θα είμαστε το ίδιο ανυπόμονοι όπως ήμασταν.
Υπάρχουν δύο τρόποι ν’ αναλογιστούμε την Υπομονή:
Είτε να την εντάξουμε στη ζωή μας σε κάθε δύσκολη κατάσταση ως «παρηγορήτρα» είτε να την καλλιεργήσουμε και να την αξιοποιήσουμε ως σύμμαχό για την Επιτυχία μας.
Πως μπορούμε να την αξιοποιήσουμε;
Αντιλαμβάνεσαι ότι η δύναμή σου να πετύχεις έγκειται τόσο στην προσπάθεια που καταβάλλεις όσο και στην Υπομονή που πρέπει να κάνεις για να δεις το εγχείρημά σου να ευδοκιμεί.
Κανείς δεν έχει πετύχει κάτι εξαιρετικό, κάτι ασυναγώνιστο, κάτι αξιοσημείωτο, χωρίς να έχει εξοπλίσει τον εαυτό του με την απαραίτητη Υπομονή που χρειάζεται να έχει καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας του.
Η ζωή μας δεν είναι κατοστάρι.
Είναι Μαραθώνιος.
Και ο Μαραθώνιος χρειάζεται εκείνη την Υπομονή που σε κάνει να νιώθεις υπερήφανος που δοκιμάστηκες και τα κατάφερες.
Η επίτευξη ενός στόχου δεν είναι κατοστάρι, αλλά Μαραθώνιος. Η δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης δεν είναι κατοστάρι, αλλά Μαραθώνιος. Η συγκρότηση μιας σωστής οικογένειας δεν είναι κατοστάρι, αλλά Μαραθώνιος.
Η διαδικασία της γέννησης ενός παιδιού, το «χτίσιμο» ενός σπιτιού, η ολοκλήρωση των σπουδών, η υπέρλαμπρη καριέρα δεν είναι καταστάσεις που συμβαίνουν άμεσα, με το πάτημα ενός κουμπιού ή, απλώς και μόνο, επειδή το θελήσαμε.
Είναι καταστάσεις που απαιτούν Υπομονή, δουλειά και χρόνο. Όπως ακριβώς ο Μαραθώνιος.
Η έννοια της Υπομονής αποκτά ουσιαστικότερο χαρακτήρα, όταν προσθέσουμε σε αυτήν τις έννοιες Επιμονή και Προσμονή.
Επιμονή επιδεικνύει το άτομο που δεν σταματά. Που συνεχίζει να κάνει αυτό που πρέπει, που συνεχίζει να επιδιώκει και που συνεχίζει να υποστηρίζει τον «αγώνα» που δίνει, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει. Δεν έχουμε όλοι ακούσει την έκφραση: «Ο επιμένων νικά» ;
Με την Προσμονή, το άτομο περιμένει για κάτι καλό. Προσμένει πως με τις ενέργειές του, θα επέλθει κάτι επιθυμητό.
ΥΠΟΜΟΝΗ – ΕΠΙΜΟΝΗ – ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Η παράλληλη σύνδεσή αυτών των εννοιών είναι αυτή που βρίσκεται «πίσω» από κάθε σπουδαίο επίτευγμα:
Υπομένω τη δοκιμασία που απαιτείται να περάσω, για να πετύχω το στόχο μου. Επιμένω ν’ ακολουθώ πιστά τη διαδικασία που χρειάζεται, για να πετύχω το στόχο μου. Προσμένω ότι το αποτέλεσμα των ενεργειών μου θα είναι η επίτευξη του στόχου μου.
Τίποτα στη φύση δε γίνεται βεβιασμένα. Τα πάντα ακολουθούν πιστά μια φυσική ροή, μια διαδικασία, η οποία πάντοτε φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα.
Έχεις αναλογιστεί ποτέ πόσο Υπομονή χρειάζεται από τη στιγμή που θα φυτέψεις έναν σπόρο πλάτανου, να απολαύσεις εν τέλει τη δροσερή σκιά του;
Καθότι, λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα πάντα «κινούνται» τόσο γρήγορα, άμεσα και βεβιασμένα που μας παρασύρουν, η Υπομονή αποτελεί τη μέγιστη αρετή που πρέπει ν’ αναπτύξουμε. Είναι το χαρακτηριστικό με το οποίο θα κερδίσουμε σε οποιοδήποτε αγώνα «δοκιμαστούμε».
Άλλωστε, ο μύθος του Αισώπου με τον αγώνα δρόμου ανάμεσα στο Λαγό και τη Χελώνα, δεν μας έμαθε ότι τα αργά και σταθερά βήματα είναι αυτά που εξασφαλίζουν τη νίκη;
Επομένως, στο διάστημα που προσπαθούμε να «χτίσουμε» τα θεμέλια της νέας μας προσωπικότητας, που εμπεριέχει πλέον μια νέα νοοτροπία, που θέτουμε τους νέους στόχους μας, που ενσωματώνουμε την πειθαρχία στη ζωή μας, που σκεφτόμαστε πώς να κατακτήσουμε τα όνειρά μας και που γενικότερα προσπαθούμε να υιοθετήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που θα μας οδηγήσει στην προσωπική επιτυχία, ας κάνουμε στον εαυτό μας το δώρο μιας γενναιόδωρης παροχής χρόνου και Υπομονής.
Όλοι γνωρίζουμε πως…
«Η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα.»
Όμως…
«Όλα φτάνουν στην ώρα τους για εκείνους που ξέρουν να περιμένουν.»
Μπαλζάκ
Ενισχυτικά άρθρα:
Πως εμπιστεύομαι (ξανά) τον εαυτό μου;
Αυτοπαρατήρηση: Ο πιο μεγάλος δάσκαλος